Een middeleeuwse Utrechtse Bisschop zou, toen hij over de IJssel voer, bij Eiteren hebben uitgeroepen: “Eitersche kerkhof, o Eitersche kerkhof, ik zal u wijden of bij mijn leven of bij mijn dood.’

De bisschop stierf in Holland en toen zijn dode lichaam over de IJssel teruggebracht werd naar Utrecht, zo gaat het verhaal, viel het schip stil voor Eiteren.

‘Het was alsof het vastgehouden werd, stil bleef liggen, zodat het met geen geweld was verder te krijgen tot grote verbazing der opvarenden’.

Aan de wal zag de bemanning van het schip het Eitersche kerkhof geheel bedekt met ‘zuiver witte dauw’. Deze dauw bedekte alleen het kerkhof en verder niks in de omgeving. Toen de dauw verdween, kwam het schip direct uit zichzelf los en voer verder. Sommigen zagen dit als een teken dat de bisschop zijn woord nakwam en op deze manier ook in zijn dood deze plek wijdde.